Peter Frampton Nowa Plyta.

[agrypa]

Szescdziesiecioletni muzyk, legenda rocka, w calkiem niezlej formie.


Premiera 5-tego lipca



http://www.youtube.com/watch?v=DSzq8v1tsdk

Sampelki plyty na dole strony

http://www.amazon.co.uk/Thank-You-Churc ... 599&sr=1-3

A to jedna z najpopularniejszych plyt LIVE w historii rocka.Szesciokrotna platynowa plyta.

[Maniol HIGHWAY]

ciekawe, czy zaprosił na płytę Davy Knowlesa, któremu mocno pomógł przy nagraniu płyty "Coming Up For Air".
Był producentem płyty Knowlesa i naewt skomponowali trochę razem, pozatym pomagał w aranżach itd.

http://www.youtube.com/watch?v=eBU8r2yonUY

[Cold Lady]

Od czego tu zacząć? Może od razu na wstępie się przyznam, że nie jestem fanką solowych dokonań Petera Framptona. Nie wynika to z jakiejś niechęci do tego muzyka, po prostu nie przepadam za soft rockiem jako takim (edit: dzisiaj zajrzałam na allmusic i się okazało, że w przypadku Framtona, to nie soft rock, tylko arena rock. Pardon, wyszłam na ignorantkę, wygląda na to, że sama nie wiem czego nie lubię ) , większość muzyki jaką słyszałam oscyluje w okół takiego grania, co skutecznie mnie powstrzymuje przed zakupem jego płyt, nie podoba mi się również "talk box" (nie wiem jaki jest odpowiednik po polsku), którego Peter często używa.
Zdecydowanie wolę go w takim instrumentalnym wydaniu, jak na albumie "Fingerprints":





Peter ma ciekawy styl gry, liryczny, dość mocno osadzony w muzyce jazzowej. Jego wielkim idolem jest Django Reinhardt. Myślę, że tym wyróżnia się od wielu muzyków rockowych (blues-rockowych) swojej generacji.

Kurcze, no jak tutaj znów nie napisać o Humble Pie?
Peter dobrze się sprawdził jako "przeciwwaga" dla brudnego, cięższego, bluesowego stylu gry Steve'a. Inspirując się wzajemnie, tworzyli ciekawą mieszankę muzyki rockowej, folkowej, popowej, bluesa, hard rocka, country i R&B.

Peter popełnił parę pomyłek w swojej karierze (to też są jego słowa, a nie tylko moja krytyka). Pozwolił aby wykreowany wizerunek wokół jego osoby (po wydaniu "Frampton comes alive") przysłonił jego umiejętności gry na gitarze itd. - w skrócie przez wielu zaczął być traktowany jako ten chłopak o "anielskiej buzi" (<= pozdrawiam Koro ) , niż jako utalentowany gitarzysta. Niefortunny udział w ekranizacji "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" też mocno mu zaszkodził i chociaż grał z takimi sławami jak George Harrison czy David Bowie, a na jego solowej płycie "Fingerprints" wzięli udział Charlie Watts, Bill Wyman, muzycy z Pearl Jam , jak również Warren Haynes, to jednak wizerunek z drugiej połowy lat 70-tych ciągle na nim "ciąży".

Wracając do tematu nowej płyty. Po wysłuchaniu sampli, stwierdzam po raz kolejny, ze solowy Frampton to nie moje klimaty, zamieszczone fragmenty sugerują, że to raczej solidny materiał, tylko do mnie taki typ muzyki za bardzo nie przemawia.

[RafałS]

Podsumowywałem sobie w myślach zeszły rok i stwierdzam, że "Thank You Mr Churchill" to jeden z mocniejszych rockowych punktów. Bardziej mi się podoba niz nowy Clapton, Plant, to co słyszałem z Neila Younga i Black Country Communion. Płyta wcale się tak bardzo nie różni od znakomitego instrumentalnego "Fingerprints". Jest nawet jeden dłuższy numer w tamtych klimatach. Poza tym kilka cięższych rockowych kawałków i parę bardziej melodyjnych piosenek. I w jednych i w drugich dużo ciekawej gitary. Raz ostro, raz lirycznie, rock, blues, folk, odrobina muzyki latynoamerykańskiej - we wszystkim świetnie się odnajduje. Nawet dwu refleksyjnych smętków, które tu zamieścił słucham z przyjemnością. Głos Framptona bardzo kulturalnie się postarzał i zachował oryginalną barwę. W szybszych numerach przypomina trochę Steve'a Winwooda, w wolniejszych - Neila Younga. Ale przede wszystkim - to wybitny gitarzysta, którego kiedyś przegapiłem a teraz odkrywam. I jeszcze jedno - sample nie oddają sprawiedliwości tej płycie. Dać jej szansę!