Jimi Hendrix

[agrypa]

[Zdzisław Pająk]

Wczoraj w Andover zmarł Reg Presley (właściwie Reginald Ball), wokalista zespołu "The Troggs", który w latach 1966-67 cieszył się w Wielkiej Brytanii oraz w Polsce wielką popularnością, w latach dziewięćdziesiątych XX wieku głównie dzięki piosence "Love Is All Around" (której Presley był współautorem), a która podbiła kinomanów za sprawą filmu "Cztery wesela i pogrzeb", gdzie wykonywał ją zespół "Wet Wet Wet". Reg Presley miał 71 lat, w 2009 roku wystąpił z zespołem "The Troggs" na III Festiwalu Legend Rocka w Dolinie Charlotty, miałem przyjemność wtedy z nim chwilkę porozmawiać i powspominać stare czasy... No cóż, kolejna legenda odeszła - i dobrze, ze mieliśmy (przynajmnie niektórzy) okazję ją poznać i zobaczyć na scenie, w całkiem dobrej kondycji.
Dlaczego to wpsomnienie o Regu Presley'u (pseudonim oczywiście powstał z miłości Rega do "Króla Rock & Rolla"), otóż wszyscy fani Hendrixa doskonale pamiętają Jego występ na festiwalu Monterey w czerwcu 1967, kiedy w finale podczas wykonywania utworu "Wild Thing" spalił swoją gitarę (nie całkowicie oczywiście). Piosenka "Wild Thing" była właśnie wielkim przebojem Rega Presley'a i grupy "The Troggs" - 28 maja 1966 znalazła się na 2 miejscu list przebojów singlowych w Anglii. I właśnie o tej pisoence fragment z mojej, pisanej jeszcze i nieskończonej książki "Jimi Hendrix - Szaman Rocka".
Oto ten fragment (oczywiście jeden z wielu, gdyż "Wild Thing" to był jeden z ulubionych "numerów" Jimiego).

Późną wiosną 1966 roku na amerykańskim rynku pojawiła się nowa piosenka Chipa Taylora „Wild Thing” nagrana przez brytyjską grupę „The Troggs” (pierwszy nagrał ją w Anglii zespół „Jordan Christopher & The Wild Ones”), która w wersji Rega Presley’a i jego kolegów z Andover w Anglii 28 maja znalazła się na 2 miejscu brytyjskich list przebojów singlowych, a kilka tygodni później, bo 30 lipca dotrze do szczytu listy magazynu „Billboard”. Wspominała Carol „Kim” Shiroky, z którą Hendrix zamieszkał w hotelu „Lennox” – Nagle usłyszał ją w radiu, wyskoczył z łazienki, całkiem goły, szybko podłączył swoją gitarę i zaczął grać. Polubił tę piosenkę, muzyka była dla niego łatwa, posłuchał raz, dwa czy trzy razy i była już gotowa… Jimi niemal do zaraz włączył ją do repertuaru swojej grupy „Jimmy James & The Blue Flames”, po raz pierwszy prezentując „Wild Thing” na scenie w dniu urodzin Carol, która jest wtedy nie tylko zaskoczona, ale i wyraźnie wzruszona – Jimi lubił niespodzianki, nie był przeciętnym facetem i lubił mówić, że jest nie z Ziemi, lecz z przestrzeni kosmicznej... Stało się to najprawdopodobniej w niedzielne popołudnie 26 czerwca w nowojorskim klubie „Ondine”, przy 59 Ulicy, gdzie Hendrix oraz nieznany zespół wspomagał żeńskie trio „The Ronettes”. Ale nad „Wild Thing” Jimi pracował już wcześniej. Dwa dni, po wspomnianym przez Carol Shiroky zdarzeniu w hotelowym pokoju, poszła wraz z Jimim na 48 Ulicę, gdzie niedaleko „Times Square” znajdował się znany w Nowym Jorku „Manny’s Music Store”, sklep z instrumentami muzycznymi. Tam kupiła dla swego chłopaka pierwszego Fendera Startocastera. …Był cały biały a szyjkę miał z drzewa różanego – pamiętała – Zauważyłam go jakiś tydzień wcześniej, zanim jeszcze Jimi zaczął wygrywać tę nową melodię. Dokupiliśmy też komplet strun na zmianę. Nigdy nie widziałam bardziej szczęśliwego faceta, niż wtedy Jimiego. Przez tydzień traktował tę swoją gitarę jak dziecko, pieścił i czule dotykał. Mogłam czuć się zazdrosna… Carol nie wspomniała, że 1 czerwca Hendrix w sklepie poznał innego chłopaka, tak jak Jimi zakręconego na punkcie gitar. Miał 15 lat, nazywał się Randy Wolfe, a do Nowego Jorku dotarł wraz ze swym ojczymem, perkusistą Edem Cassidym. …Byłem tego dnia w sklepie z instrumentami, gdzie poznałem faceta, który nazywał się Jimmy James i grał na „Stracie” - opowiadał Wolfe – Nasze spojrzenia się skrzyżowały i wtedy powiedziałem, że uczę się grać na gitarze i zapytałem, czy mógłbym pokazać mu to co się już nauczyłem. Podał mi „Strata” i zagrałem z nim techniką „slide”. Spodobało mu się i zaprosił mnie na wieczór do „Cafe Wha?”. Nie miałem pojęcia, że grał na gitarze solowej, ale bardzo szybko powstała między nami wyjątkowa więź, czułem, jakbyśmy znali się od dawna. Pamiętam , jak w garderobie pobrzdąkałem trochę na gitarze, a on potem nauczył mnie „Hey Joe”, którego nigdy wcześniej nie słyszałem, „Wild Thing”, „Shotgun” i kilku bluesów, tak że następne cztery „sety” grałem razem z nim. Przez trzy miesiące graliśmy co wieczór po pięć razy, jako „Jimmy James & The Blues Flames”… Zespół Hendrixa z dwoma muzykami o imieniu Randy (wspomniany Wolfe nazwany został przez lidera – California, zaś drugi – Palmer, basista z racji swego pochodzenia otrzymał nazwisko – Randy Texas) po dołączeniu perkusisty Danny’ego Casey’a rozpoczął granie w kotłowni „Cafe Wha?”. W repertuarze zespołu pojawiły się zarówno „covery” jak też własne utwory lidera: „Mr Bad Luck”, „Foxy Lady” i „3rd Stone From The Sun”. Do tego dochodziły aktualne przeboje: „The House Of The Rising Sun”, „Hang On Sloopy”, “In The Midnight Hour”, “Hang On Sloopy”, “Knock On Wood”, “Killin’ Floor” oraz “Mercy Mercy”, utwór, który Jimi nagrał z Donem Covay’em. Czasem muzycy grali ponad dwudziestominutową wersję “Summertime” oraz wspomniane wcześniej „Hey Joe” i „Wild Thing”. Na scenie piosenka Chipa Taylora rozrastała się do dwunastu minut, a Jimi włącza do niej fragmenty popularnych piosenek „Strangers In The Night” oraz „Blue Moon”. Zaczyna także pracować nad utworem Dylana „Like A Rolling Stone”. Kiedy razem grali “Hey Joe”, „Wild Thing” czy R&B standardy w rodzaju „Shotgun”, Jimi śpiewał i grał solówki, Randy California grał rytm czasem tylko biorąc do ręki szyjkę od butelki po „7-Up” ślizgając ją po strunach gitary (robił efekty slide). „Hey Joe” Jimi grał dużo wolniej niż wersja „The Leaves”, wykonywał też wtedy piosenkę „Beatlesów” „Rain” oraz własną, którą nazwał potem „Mr. Bad Luck”, a zmieniła się w „Look Over Yonder”. Grupa Jimmy James & Blue Flames grała też utwory z albumu Johna Hammonda Jr. „So Many Roads”.


Krótko potem na horyzoncie pojawiła się Linda Keith, urodziwa angielska modelka, fanka bluesa i dziewczyna Keitha Richardsa, gitarzysty grupy "The Rolling Stones", która też znała osobiście Chipa Taylora (a także wielu innych ludzi z branży muzycznej). Fascynacja Lindy Jimim i odwrotnie - fascynacja Jimego Lindą, sprawiły, że muzyczny świat Hendrixa zaczął się kręcić w zawrotnym tempie. Ale to już inna historia, przy innej okazji (oby nie tak smutnej, jak dzisiejsza)

[agrypa]

Dziekuje Zdzichu

http://www.youtube.com/watch?v=8m10Ypl2pDA

[*]

[agrypa]

"Jimi powiedzial-zawsze bede sie toba opiekowal. Odpowiedzialam- kiedy ja dorosne bede sie opiekowac toba. To sie czulo jak kosmiczna obietnice"
Janie Hendrix.
Kolejny kosmos. Przerodzilo sie to w kosmiczny biznes.
W eropejskiej prasie muzycznej ukazalo sie mnostwo artykulow zwiazanych z premiera "People, Hell and Angels" Przy okazji,bardzo pozytywnych, opini o tym wydawnictwie, sporo materialow o Jimim i jego tworczosci. Trafilem tez na dwa artykuly gdzie duzo wiecej bylo o Janie i jej firmie jak o Jimim.

[Zdzisław Pająk]

[agrypa]

[rocken]

[agrypa]

[agrypa]

Tak bedzie wygladalo kolekcjonerskie wydanie. Zgubili gdzies osiem stron po drodze. W zapowiedzi figurowalo 124 strony, tutaj 116.

[Zdzisław Pająk]

[mariuszgr4]

Hendrix pozostaje bogiem elektrycznej gitary i nie ma w tym stwierdzeniu ani grama przesady. Widzimy zagraconą scenę, pełną sprzętu, chyba z setkę ludzi tuż obok muzyków, ludzi, których nikt z tej sceny nie przeganiał. Wielusettysięczny tłum ciągnący się gdzieś hen, daleko.
Naprawdę warto, stwierdzam po raz kolejny, usiąść przed wielkim kinowym ekranem. By - tym razem - dać się ogłuszyć od pierwszej minuty tej odjechanej i rozimpowizowanej, starej, a tak nowocześnie brzmiącej muzyce. By poobcować z geniuszem. Więcej na blogu.

[agrypa]

http://www.youtube.com/watch?v=Ig1e-u38nfg

http://www.youtube.com/watch?v=B4_ZAPg8orI

http://rentonarts.wordpress.com/2012/11 ... i-hendrix/

Caly dochod z koncertu przeznaczono na potrzeby Jimi Hendrix Music Academy.

fajne zdjecie





Tina Hendrix i Leon Hendrix [ w srodku jeden z fundatorow] Tina i Leon sa filarami Jimi Hendrix Foundations i Jimi Hendrix Music Academy. Wszelkimi sposobami zdobywaja fundusze na potrzeby fundacji i akademi muzycznej. Nie jest to proste, gdyz wszelkie prawa majatkowe i autorskie po Jimim sa wlasnoscia Janie. Leon zostal w nieladny sposob ich pozbawiony, choc to on jest rodzonym i bardzo kochanym bratem Jimiego. To bardzo przykra historia i niezbyt mam ochote sie na ten temat rozpisywac.

To zaszyfrowane powyzej przez Zdzislawa HF, to wlasnie Hendrix Foundations. Robia naprawde duzo dobrej roboty.

[Zdzisław Pająk]

[agrypa]

[agrypa]

Mister Leon przy pomniku brata w Seattle.
Muzeum Experience Music Project w zalozeniu mialo nazywac sie Jimi Hendrix Experience Music Project. Taki byl zamiar fundatora tego przedsiewziecia Paula Allena. Pan Allen, multimilioner i wspolwlasciciel Microsoft, jest wielkim fanem Jimiego. Nie szczedzi funduszy by wzbogacac zbiory muzeum. Na uzycie nazwiska brata w nazwie muzeum nie wyrazila zgody Janie Hendrix [ ] Z jakiego powodu? Nie potrafie zgadnac. [zdjecia tego niezwyklego obiektu znajdziecie na poprzednich stronach]
Pomniki Jimiego w Polsce:

Kielce.

Dabrowa Gornicza.

[agrypa]

Paul Allen, pomyslodawca i fundator Experience Music Project urodzil sie i wychowal w Seattle. Wiele rozwiazan w muzeum jest jego pomyslem. Sam znalazl wlasciwego architekta i bral udzial w uzgadnianiu projektu. Przed wejsciem do pawilonow Jimiego wita nas kolumna zbudowana z instrumentow

Muzeum pomyslane jest rewelacyjnie, obok sal pelnych pamiatek, gitar Jimiego, jego strojow, plytoteki , zdjec i wszelakich wydawnictw jest tez sala koncertowa, sala kinowa, oraz swietnie wyposazone, nowoczesne studio nagran. W tym studio, kazdy ze zwiedzajacych, jesli muzykuje, moze poprobowac swoich sil i z pomaca fachowcow nagrac wlasna plytke. Plyta, zapakowana w firmowa koperte muzeum jest bardzo fajna pamiatka.

http://www.youtube.com/watch?v=PXOEJmJbLx4

[agrypa]

Jimi nadal inspiruje artystow



Autorem tej niezwyklej instalacji jest wspolczesny francuski artysta Bernard Pras.

[agrypa]

Isle Of Wight Festival. Zdecydowanie najbardziej kontrowersyjny wystep w karierze Jimiego Hendrixa. My, ktorzy ocenic mozemy wystep Jimiego na podstawie zarejestrowanych nagran, mamy bardzo skromne mozliwosci. Np. "Machine Gun", ktory na koncercie trwal 31 minut[ ] mozna uslyszec w wersjach 3 do 9 minut. To przeciez tylko fragmenty. Poznalem osoby, ktore na tym koncercie byly. Czy jednak po tych czterdziestu latach {z hakiem} pamiec ich nie zawodzi? Problem tez w tym czyje wspomnienia sa wiarygodniejsze, gdyz czesto nie sa zbyt zgodne.
Jimi wyladowal helikopterem na Isle Of Wight w niedziele, 30 sierpnia, o godz 8.30 wieczorem. James "Vishwa" Scott, ktory powital Jimiego na wyspie i staral sie zajmowac wszelakimi sprawami muzyka przez caly jego pobyt wspomina:
"Jimi byl depresyjny i wyraznie bardzo zmeczony. Raczej malo rozmowny."
Jednak matka Noela Reddinga Margaret opowiada:
"Odwiedzilam Jimiego w jego przyczepie przy scenie festiwalowej. Jimi mial dobry humor. Smialismy sie i zartowali. Jimiemu kompletnie zacial sie zamek blyskawiczny przy jego estradowym pomaranczowym kostiumie. W koncu spielam to agrafka, co Jimiego bardzo rozbawilo".
Wszystkie koncerty festiwalowe byly mocno opoznione. Wiele z nich odbylo sie w dosc nieprawdopodobhych porach, kiedy polowa publicznosci poszla juz spac lub opuscila pole festiwalowe. Na plakatach koncert Jimiego zapowiadany jest w niedziele. Zaczal sie jednak w poniedzialek. Bylo juz zdecydowanie po polnocy. Mitch Mitchell wspomina, iz wszystko co mogli zobaczyc to ciemnosc wypunktowana przez ogniska iluminujace twarze jakby z kamienia.
Jimi rozpoczal wystep slowami:
" Tak. Dziekuje bardzo, ze moge tu byc z wami, ludzie. Jest pieknie. Dziekuje ze mieliscie cierpliwosc tak dlugo czekac. Dajcie nam okolo minuty na nastrojenie. Dobrze byc z powrotem w Anglii. Chcielibysmy zaczac koncert utworem, ktory wszyscy dobrze znacie. "God Save the Queen". Mozecie dolaczyc sie i spiewac razem z nami. Na pewno zabrzmi to lepiej, jesli w waszych glosach uslysze jak kochacie swoja ojczyzne. Zacznijcie spiewac. [i bardzo cicho, raczej do zespolu] Jesli nie zaspiewacie, to pieprzyc to [ fuck ya]. Ci ktorzy byli blizej sceny i uslyszeli to zaczeli zartowac z Jimim na temat kto lepiej zna brytyjski hymn narodowy.
Niestety strojenie instrumentow bardzo sie przeciaglo. Amerykanska trasa skonczyla sie juz dosc dawno i zespol utracil lekkosc i zwartosc tamtych koncertow.
Mitch Mitchell powiedzial:
"Dziwnie nam sie gralo. Zanim zespol sie przyzwoicie rozegral minelo sporo czasu. Byloby lepiej gdybysmy mieli dzien na probe".
Po hymnie kilka mocnych uderzen w beben taktowy rozpoczelo krotka wersje "Sierzanta Pieprza" The Beatles. Kolejno zespol zagral "Spanish Castle Magic". Utwor zabrzmial dziwnie. Jakby balaganiarsko i chaotycznie. Powod byl taki, iz Jimi improwizowal partie tekstu jakby poza rytmem i zespol sie nieco pogubil.
Kolejny utwor Jimi poprzedzil slowami:
" Jak powiedzialem wczesniej, dobrze ze jestescie. Chcemy zagrac kolejna piosenke oparta na tekscie z 1833 roku. Mysle ze jest ciagle aktualny, jesli potraficie odnalezc jego sens."
To bylo "All Along The Watchtower". Niestety, z powodu klopotow ze sprzetem nie zabrzmialo dobrze solo gitarowe. Zniecierpliwiony Jimi zaczal ostro przyspieszac, zostawiajac Mitcha i Billego w tyle i skazujac ich na rozpaczliwa pogon za nim.
W "Machine Gun" Jimi pozmienial tekst, adaptujac go dla angielskiej publicznosci. I tutaj zaczal od wstepu. Powiedzial:
" Jest mnostwo klamstw wokolo nas. Czasem one wychodza na jaw i wtedy staje sie to co nazywamy wojna. Chce dedykowac ten kawalek wszystkim walczacym w Birmingham, wszystkim skinheadom, wszystkim walczacym w Bournemouth, Londynie i, o tak, wszystkim zolnierzom walczacym w Wietnamie. Mnostwo wojen sie toczy...".
Jimi zagral bardzo zaskakujaco wersje tego utworu. Caly czas toczyl swoja prywatna wojne ze sprzetem. Z fatalnie rozstrajajaca sie gitara. Z koszmarnymi sprzezeniami wyjacych kolumn Marshalla. Przy tym wszystkim Jimi prowadzil kawalek w kierunkach zupelnie dla zespolu zaskakujacych. Zaczal riffem z "Race With the Devil" - wielkiego brytyjskiego przeboju grupy Gun. Pozniej dwanascie taktow i odejscie w "Dust my Broom" Elmore'a Jamesa. Bylo sporo ciekawych gitarowych rifow w tej, polgodzinnej wersji "Machine Gun" ale utwor sie jakos nie zazebia. Mitch i Billi starali sie nadazyc, jednak czesto nie bylo to mozliwe. Dziwny jest tez koniec. Jimi dosc niespodziewanie uderza kilka akordow i nagle konczy utwor.
Jimi mial swiadomosc, ze utwor nie wyszedl dobrze. Ze slowami "Jesli mozecie troche poczekac, mysle, ze w koncu do czegos dojdziemy" przerwal koncert. Podczas tej dlugiej przerwy Mitch i Billy grali sobie i spiewali dla zabicia czasu rozne "ucieszne" piosneczki. Jimi staral sie ustawic wzmacniacze, fuzz box i gitare tak, by wreszcie zaczely spelniac oczekiwania. Zagral "Lover Man" ale to nadal nie bylo to. Przerwa przedluzyla sie nieco. Zrobilo sie juz jasno. Wreszcie Jimi wrocil ze slowami:
"OK. Zaczynamy wszystko od poczatku. Jak sie macie, Anglio? Fajnie was widziec. Zagramy teraz "Freedom"". W koncu wszystko jest dobrze i zaczyna brzmiec. Zespol gra rzesko, swiezo i rowno. Nareszcie.
Ale tak naprawde Jimi "zlapal oddech" przy znakomicie zagranym "Red House". Moim zdaniem byl to najlepiej zagrany utwor tego koncertu. Jimi przelamal zla passe, ale "Dolly Dagger"nie zabrzmialo juz tak znakomicie. Koncert to nie studio. Jimi nie mogl zagrac jednoczesnie glownej linii utworu, solowek oraz rytmu spinajacego calosc. W konsekwencji Jimi skupia sie na linii glownej. Powstaje wyrazna dziura w brzmieniu, ktorej Cox nie jest w stanie zapelnic. To pokazuje, ze Jimi w studio gral bardziej kompleksowy i skomplikowany material, ktory nie zawsze brzmial dobrze na scenie.
I znowu przerwa na dostrojenie gitary. Jimi mowi:"Najwyrazniej wy macie wiecej cierpliwosci ode mnie". Jimi zmienia na chwile nastroj i gra spokojnego bluesa "Midnight Lightning", po ktorym zabrzmialo "Foxy Lady". Po "Foxy Lady" publicznosc zaczyna sie bardzo ekspansywnie domagac, by zaczal grac znane i lubiane przeboje. Dla Jimiego byl to dylemat. Od dlugiego czasu gral juz inny repertuar.
Jimi:
" Ludzie, czy wy naprawde chcecie sluchac tych starych piosenek? Cholera, ludzie...My staramy sie zagrac wam cos nowego. Wlasnie obudzilem sie jakis czas temu. Nagralismy cos innego i sadze.......[waha sie] sam nie wiem....Dobrze, zagramy cos bardziej znanego."
Kompromisem byl "Message To Love" - stosunkowo nowa piosenka, ale juz wydana i znana w Anglii. Spokojniejsze piosenki brzmialy lepiej. Lagodne instrumentalne a-capella przechodzi w "Hay Baby" ["New Rising Sun"]. Reszta koncertu byla mieszanka starego i nowego. W "Hey Joe" Jimi zaimprowizowal kawalek poezji: "Ide droga na poludnie,
to droga tam, gdzie moge byc wolny, gdzie nikt mnie nie zna.
Nikt nie bedzie pogrywal ze mna.
Zaden cham nie bedzie robil ze mnie glupca."
Potem delikatny "I Feel Fine" i tradycyjny "English Country Garden", "Voodoo Child" i na koncu "In From The Storm".
Zdecydowanie nie byl to najlepszy koncert. Jimi byl zmeczony i zniechecony od poczatku. Zajelo wieki zgranie sie zaspolu i opanowanie sprzetu. W pewnym momencie Jimi musial zmienic fuzz unit ktory wysiadl calkowicie. Byly cztery dlugie intra i solowki perkusyjne, ktore nigdy nie byly dobrym znakiem na koncertach Hendrixa. Na wyspie bylo jeszcze gorzej, gdyz i Mitchell byl sztywny. Koncert mial jednak sporo jasnych momentow i fiaskiem bym go nie nazwal, choc tak okreslilo go sporo recenzentow.
Tekst napisany przez Jimiego na poczatku wrzesnia. Prawdopodobnie swiezo po koncercie na Isle Of Wight:
"To nie bylo tak dawno.
Ale wydaje sie ze lata minely od czasow, gdy czulem cieplo promieni Slonca.
Ostatnio rzeczy wydaja sie chlodniejsze.
Wiatr jest zuchwalszy.

W 1971 roku "Polidor" wydal plyte z muzyka z koncertu.

Festiwal byl tez filmowany i mozna ogladnac go w wersji DVD.




https://www.youtube.com/watch?v=6bcXwF58PUA

https://www.youtube.com/watch?v=W8WzhqTrwH4

Jednak Jimi stal sie symbolem festiwalu na Isle Of Wight. Jego wizerunek pojawia sie na plakatach i programach kolejnych festiwali. Czesto tez artysci wystepujacy na kolejnych edycjach coweruja ktorys z utworow Hendrixa, by uczcic jego pamiec. Przed muzeum Dimbola [Domem Julii Margaret Cameron] stoi piekny pomnik Jimiego, a w srodku tez jest kilka pamiatek z nim zwiazanych.




Jest tez przed Dimbola Museum zaklety w kamieniu plakat Jimiego.


List od Janie Hendrix z podziekowaniem dla dyrektora Dimbola Museum.


Plakat festiwalu z 2006 roku.




Hendrix w porannej mgle.....

[Zdzisław Pająk]

[agrypa]

Vejlby Risskov Hallen, Arhus. 2 wrzesien 1970 rok, To ten koncert, ktorego Jimi nie byl w stanie zagrac z powodu fatalnej kondycji fizycznej i psychicznej. W wielu zrodlach natrafiam na informacje iz w ostatnich tygodniach zycia Hendrix byl przemeczony, zniechecony i mocno depresyjny. Gdy przyjrzymy sie jak wygladalo kalendarium muzyka, nie dziwi ten stan ducha artysty. Jimi pragnal pracowac nad nowym materialem a drastycznie napiety program koncertow nie pozwalal mu na to. Byl tez Hendrix perfekcjonista. Chcial by wszystko dopracowane bylo doskonale, a zespol nie mial czasu na proby i przygotowanie materialu. Mysle ze gdy Jimi mowil Chandlerowi iz potrzebuje menagera rozumiejacego muzyke, mial na mysli tez rozumienie zasad jej tworzenia. Jeffery nie rozumial, a tez rozumiec nie chcial. To jego niebotyczna pazernosc doprowadzila Hendrixa do takiego stanu. Zobaczcie tylko jak wygladaly ostatnie tygodnie zycia Jimiego;
28 sierpnia Jimi przylatuje ze Stanow do Londynu. 29 ma cykl wywiadow a juz 30-stego nocny koncert na Isle Of Wight. 31 leci helikopterem do Southampton i bezposrednio samolotem do Szwecji. Tegoz 31 sierpnia Jimi ma wywiad radiowy i zaraz potem koncert w Stora Scenen. 1 wrzesnia leci do Gothenburga by dac kolejny koncert. 2 wrzesnia lot do Danii i pechowy koncert w Arhus a trzeciego koncert w Kopenhadze. Koncert skonczyl sie noca a juz czwartego wrzesnia Jimi leci do Berlina by tegoz jeszcze dnia dac wielki koncert w Deutshlandhalle.. 5 wrzesnia Hendrix podrozuje pociagiem i promem na wyspe Fehmarn i 6-stego wystepuje tamze na koncercie z okazji "Love and Peace Festival" Byl to ostatni koncert w zyciu Jimiego. Pozniej jamowal jeszcze 16 wrzesnia w Ronnie Scott's Club. Nie byl to jednak oficjalny koncert. Jimi dolaczal sie do jamujacych muzykow po koncercie Erica Burdona z War. Moim zdaniem ostatnie wypowiedzi Hendrixa, sugerujace "wypalenie" artysty byly skutkiem ogromnego wyczerpania oraz uniemozliwiania artyscie pracy przez koszmarnie pazernego menagera.

[agrypa]

http://www.youtube.com/watch?v=lJ8Fl771sBg

[agrypa]

W kwietniu na londynskim Soho przy 8 Ganton Street ruszy Jimi Hendrix Pop-Up Store. Od 1 do 12 kwietnia sklep swietowal bedzie wydanie plyty People, Hell and Angels. W sklepie mozna bedzie kupic zdjecia, plyty, ksiazki, oraz rozne ciekawe pamiatki zwiazane z Hendrixem. Pierwszego kwietnia Janie Hendrix podpisywac bedzie ksiazke "Jimi Hendrix the ultimate lyric book" 6-tego kwietnia w sklepie bedzie Gerd Mankowitz. Opowie o swoich spotkaniach z Jimim i bedzie podpisywal zdjecia, ktore mozna bedzie nabyc w sklepie. Pan Mankowitz obiecuje ze beda wsrod nich unikalne, niepublikowane egzemplarze.

[bluesman1]

[Dziadek Władek]

[Zdzisław Pająk]

[agrypa]

[Dziadek Władek]

Dla wszystkich: Świąt Wielkanocnych pełnych pozytywnych emocji...
Dla agrypy dodatkowo: sił i zapału w kontynuowaniu tego hendrixowskiego wątku

[Roj]

[agrypa]

[agrypa]

Oraz plyta

Szczesliwy jestem ogromnie ze udalo mi sie wreszcie ja kupic. Plyta miala, co prawda, premiere w Stanach poltora roku temu, ale byla nie do zdobycia. A bardzo to interesujaca pozycja. Wydawca plyty jest Janie Hendrix i firma Expirience Hendrix LLC zaopatrzyla sklep w Londynie w bardzo ograniczona ilosc egzemplarzy tego limitowanego wydawnictwa. Mialem szczescie. Jak napisalem powyzej w sklepie stale sa tlumy a egzemplarzy tej plyty bylo niewiele...Ale mam
Plyta jest instrumentalna. Jimi tu nie spiewa. To nagrania studyjne z 1969 roku.
1. Slow Version.
Olympic Studio. Londyn. 14 luty {wszystkie nagrania 69 rok} czas 4.56
Jimi Hendrix -gitara
Noel Redding-bas
Mitch Mitchell- perkusja
2. Drone Blues
Record Plant. Nowy Jork. 24 kwiecien. czas 8.29.
Jimi Hendrix- gitara
Billy Cox- bas
Rocky Isaac- perkusja
Al Marks- instrumenty perkusyjne.[ bardzo jazzowy klimat ma ten kawalek]
3. Ezy Ryder/Star Spangled Banner
Olympic Studio. Londyn 14 luty czas 10.17
Jimi Hendrix- gitara
Noel Redding- bas
Mitch Mitchell- perkusja
4. Jimi/Jimmy Jam
Record Plant N.Y. 25 marzec. czas 16.59
Jimi Hendrix- gitara.
Dave Holland- bas [znakomity]
Jim Mc'Carty- gitara
Mitch Mitchell- perkusja
5. Jam 292. Record Plant. NY 14 maj. czas 5.22
Jimi Hendrix- gitara
Billy Cox- bas
Sharon Layne- fortepian.
Mitch Mitchell- perkusja
niezidentyfikowany muzyk- trabka.
6. Trash Man. Olmsted Studios. Nowy Jork. 3 kwiecien. czas 7.23
Jimi Hendrix- gitara
Noel Redding- osmio [8] strunowy bas
Mitch Mitchell- perkusja.
7. Message To Love Olympic Studio Londyn 22 luty czas 2.36
Jimi Hendrix- gitara.
8. Gypsy Blood. studio i data jak wyzej. czas 1.24
Jimi Hendrix- gitara
9. Valleys of Neptune guitar version. Ta sama sesja. czas 3.59
Jimi Hendrix- gitara
10. Blues Jam at Olympic. Olympic Studio Londyn 14 luty czas 5.10
Jimi Hendrix- gitara
Noel Redding -bas
Mitch Mitchell- perkusja.
11. Valleys of Neptune piano version. Olympic znowu ta samotna sesja z 22 lutego czas 3.05
Jimi Hendrix- fortepian



https://www.youtube.com/watch?v=DjxH_a5U7wA