Okolice Bluesa

Dopiero w kwietniu... W tym wieku planowanie na dwa miesiące do przodu to już jest długookresowe

Tytuł "NOW What?!"

Track Listing:

1. ‘A Simple Song’
2. ‘Weirdistan’
3. ‘Out Of Hand’
4. ‘Hell To Pay’
5. ‘Body Line’
6. ‘Above And Beyond’
7. ‘Blood From A Stone’
8. ‘Uncommon Man’
9. ‘Après Vous’
10. ‘All The Time In The World’
11. ‘Vincent Price’

Zamówiłem w ciemno...

W notowaniu nr 1625 Listy Przebojów Programu Trzeciego z dnia 22.03.2013
z pominięciem poczekalni na miejscu 20 zadebiutował utwór All the Time in the World.

http://lp3.polskieradio.pl/notowania/

http://www.youtube.com/watch?v=VxPhHRDJ4TM

Nie zachwycają mnie te pierwsze ujawnione nagrania. Podobne do niektórych utworów z dwu poprzednich plyt tego składu, ale gorsze kompozytorsko i trochę też wykonawczo (głos Gillana). Obawiam się, że będzie to najsłabsza płyta ery Morse'a. Ale i tak kupię w ciemno, bo to pewnie ich ostatni album studyjny i cieszę się, że w ogóle się ukaże. Whitesnake, Uriah Heep, Nazareth i UFO wydali w latach 2008-2012 po 2 nowe płyty studyjne. A Purple nic. W jednym z wywiadów Glover stwierdził, że nie wiadomo, czy w ogóle nagrają coś nowego, bo się nie opłaca. Pewnie, że się nie opłaca. Lepiej grać po różnych dolinach Charlotty na całym świecie niż siedzeć w studiu i płacić za każdy dzień (szczególnie jak się nabrało wielkopańskiego nawyku tworzenia w studiu od zera zamiast wchodzić do niego z gotowymi numerami). Ale, jeśli się chce regularnie koncertować i zachować status legendy, to jednak wypada raz na parę lat coś nagrać, żeby wyjść do fanów z podniesionym czołem. Nawet jeśli mało kto kupi. W moich oczach tym albumem odzyskają honor, nawet jeśli okaże się on porażką. Bo - sądząc z faktu zaangażowania Boba Ezrina - trochę pracy w to włożyli. Więc przynajmniej będzie to uczciwa porażka. A swoją drogą być może powinni byli wybrac innego producenta. Po tych dwu nagranich oceniam, że Ezrin trochę nie czuje ich atutów. Czekam na resztę. A teraz wracam do kuchni, bo właśnie jedzenie przypaliłem.

Jeszcze coś. Mam solowe studyjne płyty Aireya, Gillana i Glovera z ostatnich lat. Uważam, że wszyscy panowie dobrze sobie radzą. Szczególnie Airey. Słabo idzie mu pisanie tekstów i kiepsko wybrał wokalistę, ale od strony instrumentalnej robi świetną robotę. Potrafi być nie tylko Lordem, ale i Emersonem czy Wakemanem. Z kolei Glover ma dryg do pisania piosenek (również od strony tekstów) a Gillan pokazuje, że zupełnie nieźle odnajduje się w spokojniejszej stylistyce (np. w staroświeckim R&B). Płyty Morse'a przestałem kupować, bo mi się przejadł, ale też jest aktywny i chyba też trzyma poziom. Airey, Glover i Gillan mają na swoich własnych płytach numery, które spokojnie mogłyby się znaleźć na krążku Deep Purple, niektóre nawet bez wielkiego przearanżowania. I podejrzewam, że byłyby lepsze niż część tego, co na tym nowym krążku dostaniemy. Może świadomość tworzenia dla potrzeb Deep Purple ich onieśmiela? A może ta formuła wspólnego picia piwka w studiu i czekania, aż coś się urodzi jest mało efektywna? W każdym razie potencjał w tych panach wciąż jest i tym bardziej będzie żal, jeśli się okaże, że nie został należycie wykorzystany.

Naprawdę bardzo przepraszam, że od razu nie odpowiedziałam na zadane mi trudne pytanie. Po prostu mam mało czasu i to dlatego, niestety, do komputera zaglądam nad wyraz rzadko
Według mnie zadane pytanie jest stricte egzystencjalne i uważam, że obiektywnie rzecz ujmując nie ma na nie jednoznacznej autorytatywnej odpowiedzi. Postaram się jednak możliwie krótko acz subiektywnie przedstawić swój punkt widzenia w tej kwestii.
Według mnie rzucić na kolana może nas wszystko. Na przykład ojca, gdy jego ukochana kobieta urodzi dziecko( które to następnie swoimi sprawnymi paluszkami jest uprzejme uszczuplić jego bujną czuprynę o kilka kępek uwłosienia, co o dziwo,wprawia go w ogromny zachwyt).
Oszołomić może nas również zachód słońca w Afryce, Northern Lights, czy wodospad Niagara, ale też rozgwieżdżone niebo na Mazurach (pomimo, że po omacku wracając do domu wyrżniemy głową w nie przystosowaną do naszego wzrostu framugę prowadzącą do naszego tymczasowego lokum), zapach łąki za naszym domkiem na działce ( i nie mam tu na myśli sławojki sąsiada), lub widok szmaragdowego morza z perspektywy zalanej słońcem, pustej, złotej plaży w Kuźnicy. (z wyłączeniem zakłócającego nam cudny widok roznegliżowanego pana ze zbyt wysoko wyciągniętymi kończynami górnymi ponad poziom wody, zakłócającego nam kontemplacje rysującego się za nim wypasionego jachtu).
Wywrzeć na nas ogromne wrażenie może również twórczość, czyli sztuka - teatr, happening, kino, malarstwo, poezja, literatura bądź muzyka (np. wkrótce koncert Gov't Mule). Zdarza się również, że wzbudza w nas ogromny podziw cudza erudycja (np. poseł prof. Pawłowicz), empatia, czy czyjeś bezinteresowne poświęcenie.
Doznania w związku z tym odczuwane przez nas są na tyle silne, że wznosimy się „nad poziomy”.Są to zatem wrażenia poruszające najczulsze punkty naszego ego, pozytywne, uskrzydlające, rozwijające, uszlachetniające itd. Humanizują nas, inspirują i rozwijają. Bezwzględnie więc są one dla nas niezwykle istotne.
Można powiedzieć, że generalnie ocena bodźców, którymi jesteśmy poddawani zależy przede wszystkim od naszych indywidualnych potrzeb, wymagań, eksperiencji, edukacji etc.
Być może niektórym z nas nie potrzeba do szczęścia szczególnie mocnych wrażeń. W końcu na co dzień doświadczamy wielu przyjemnych sytuacji, które pozwalają się nam zrelaksować. Jest to jednak jakby inna kategoria wartości i odczucia również innego rodzaju, można by powiedzieć, że bardziej z rodzaju tych stonowanych.
Przypuszczam jednak, że dla większości z nas bardziej pożądane i pociągające są jednak wrażenia zdecydowane, wywierające na nas szczególny wpływ, tak jak np. szalona miłość, skoki na bungee, na spadochronie, szybka jazda samochodem czy też odjazdowy koncert, a już na pewno czadowa płyta, najlepiej naszej ulubionej kapeli, podnosząca adrenalinę.
Jakby nie było, ja, zwolenniczka mocnych wrażeń, pragnęłabym, aby nowa płyta Deep Purple spowodowała, że moja szczęka opadłaby niżej niżbym się spodziewała, nie sądzę jednak, aby stało się to możliwe.
Wydaje się bowiem, że Deep Purple najlepsze lata mają już niestety za sobą. Największe sukcesy odnieśli wszak w składzie: Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Jan Paice, Jon Lord, Roger Glover. Inspirowali się wzajemnie, rozumieli i świetnie ze sobą współpracowali. Te parę lat ich twórczości było genialne. Czy Deep Purple w obecnym składzie może wzbudzić nasz podziw tak jak za dobrych czasów ?
Tylko nie komentuj mojej episoły: "Bla, bla, bla", wolę "Ple.ple, ple.

Epistoła jak się patrzy
elegancko i z rozmachem
Wybacz jednakoż, acz oczekiwanie od starych pierdzielowatych rokendrolowców że po 60-tce będą powalać tłumy na kolana i zaskakiwać świerzością, świadczyć może o niezbyt realnym postrzeganiu wszechrzeczy nas otaczających.
Ja tam się cieszę, że moi ulubieńcy jeszcze mogą i czasem nieźle mogą i dlatego ich kocham - Purpli, Zeppelinów, Sabbathów, Coverdeila, Nazarethów itp

pzodro

A ja kocham fanów Deep Purple, Black Sabath i reszty.

Ale śmieszne, ha, ha.