GOV'T MULE

[Marek-Browarek6]

[Maniol HIGHWAY]

[B&B]

[rocken]

[Marek-Browarek6]

[Sergiusz]

[Sergiusz]

[Marika2011]

Mam, mam ją wreszcie! Cudne rffy, fascynujące gitarowe solówki i zagrywki wywołujące ciarki, różnorodne kompozycje i style, szczególny i niepowtarzalny klimat każdego z utworów, do tego ich ciekawe, zróżnicowane teksty, a przede wszystkim ten jedyny w swoim rodzaju wokal Warrena sprawia, że płyta jest jak dla mnie genialna i świetnie się jej słucha. Jest to w dodatku szczególne wydanie z ciekawym projektem, dotychczas nie praktykowanym. Prawdopodobnie Warren zaspokoił swoja ciekawość co do inwencji twórczej swoich kolegów, ale ja bardziej byłabym usatysfakcjonowana gdyby do nagrania drugiej płyty zaprosił wokalistów i instrumentalistów, którzy zinterpretowaliby jego kawałki według własnej wizji artystycznej. Nie mniej uważam, że niektóre prezentacje z drugiego krążka są niezłe. Właściwie to bardzo chętnie będę tej dodatkowej płyty słuchać. W końcu gra tu Gov't Mule, a tylko wokaliści są różni. Jest to, co by nie mówić, jakiś rodzaj urozmaicenia i chyba o to między innymi mułom chodziło. Poza tym zapewne też chcieli dostarczyć odbiorcom jak najwięcej bodźców, czyli pod dostatkiem rozrywki, multum tematów do konwersacji i kontrowersji.
Płytę kupiłam w rockserwisie za 51,99 zł i jak zwykle nie zawiodłam się, bo dostarczono mi ją już 27.09.

[Rock-A-Billy]

[Sergiusz]

[wojtekr]

To dobra płyta. Napisałbym - bardzo dobra, gdyby nie było poprzednich. Im dłużej słucham, tym więcej znajduję "rybek" z poprzednich płyt GM. Za chwilę dojdę do wniosku, ze płyta jest wtórna... Oby - nie! Nie chodzi mi o brzmienie, charakter muzyki - bo to siła zespołu a o to, że zamiast nowych pomysłow są niemal same powtórki!
Na uwagę zasługują instrumentaliści (grają jak na żywo!)

[Paweł Stomma]

Nie jestem jakimś wyjątkowym fanem Muła, więc moja opinia pewnie nie jest miarodajna, ale mnie sie nie podoba. Poprzednia lepsza.

[Marek-Browarek6]

Jestem zwkyłym pospolitym fanem Muła i jak dla mnie poprzednia była znakomita a nowa to po prostu cudo!!!!

[Marika2011]

Brawo Marku, czuję, że jesteś moją pokrewną duszą!
Kocham gitarę i z tej perspektywy najczęściej oceniam płyty. Im więcej gitary tym lepiej. Na "Shout!" jest jej pod dostatkiem. Płyta jest, urozmaicona i ekspresywna. Według mnie jedna z lepszych na przełomie ostatnich lat, obejmujących twórczość tego zespołu. Słuchając jej z pewnością nie da się zasnąć.

[Marek-Browarek6]

Zgadzam się z każdym Twoim słowem. Pozdrawiam...

[Marika2011]

Moim zdaniem najpiękniejsze płyty Mule nagrywał z udziałem Allena i jego wszechobecną, czarującą gitarą. Na przykład Dose mogę słuchać do upadłego. Uwielbiam prawie każdy utwór z tego pełnego życia krążka. Od pierwszego kawałka poprzez doskonałe Thorazine Shuffle, genialne Thelonius Beck (duużo gitar), zmysłowe Towering Fool, jazzujące Birth of the Mule, które oszałamia dźwiękami instrumentów szarpanych (nawet grzybków nie potrzeba), urzekające swoją prostotą southern bluesowe John the Revelator, akustyczne, przejmujące Raven Black Nighte gdzie Allen dwoi się i troi grając na mandolinie i tak do końca. Po śmierci Woody'ego wydawało się mi, że prosperity Mule "se ne vrati", ale pomyliłam się, "vratiło". Być może i kolejne ich krążki są raz lepsze, innym razem nieco gorsze, ale niezmiennie trzymają wysoki poziom.
Ktoś powyżej zarzucał Shout powtarzalność. Nie sprecyzował jednak czy chodzi o to, że według niego znajdujące się na tej płycie utwory podobne są do prezentowanych na poprzednich krążkach Mule, czy też słyszy na niej już wcześniej znane riffy lub linie melodyczne z ich innych poprzednich płyt.
Jak by nie było czuję się zobowiązana objaśnić sceptykom, że to co jedni biorą za powtarzalność tak naprawdę jest klimatem, który dana formacja muzyczna preferuje. Natomiast znajome riffy czy też linie melodyczne powtarzały się i będą się powtarzać w twórczości muzycznej jak świat światem, co nie umniejsza jej jakości.
South powtarzalna zdecydowanie nie jest, wręcz przeciwnie, ale tak naprawdę potrafią to docenić tylko stare wygi, które z nie jednego muzycznego pieca chleb jadły.