Jimi Hendrix

[B.J.]

[agrypa]

Az do Newport Pop Festival, trzydniowej imprezy [20-22 czerwiec] nie bylo tak wielkiego rockowego koncertu. Na scenie pojawili sie Spirit, Joe Cocker, Creedence Clearwater, Steppenwolf, Juthro Tull, Eric Burdon, The Rascals, Johnny Winter, The Byrds, Marvin Gaye, Ike and Tina Turner. Hendrix otwieral pierwsza noc festiwalu. Ostatnia rzecza na ktora Jimi mial ochote tego dnia, bylo wystapienie przed wielotysieczna publicznoscia. Artysta czul sie fatalnie i jego silne rozdraznienie znaczaco wplynelo na przebieg koncertu. Jego obnizony nastroj zwiazany byl z dwoma osobistymi problemami ktore dokuczyly mu w tych dniach. Dzien wczesniej Jimi musial poleciec do Toronto by stawic sie przed sedzia Robertem Taylorem na wstepne przesluchanie. Sedzia zdecydowal ze Jimi ma stawic sie przed sadem osmego grudnia i ze beda mu postawione zarzuty przemytu i rozpowszechniania narkotykow. W Kanadzie moglo sie to skonczyc powaznym wyrokiem. Kaucja wyniosla 10 000 dolarow i miecz Damoklesa zawisl nad glowa Hendrixa. Jimi musial zostac w takiej zawieszonej, niepewnej sytuacji do konca roku. Z kolejnym problemem zetknal sie Jimi juz w Newport. Niedlugo przed wejsciem The Experience na scene, Noel Redding poszedl do przyczepy w ktorej miescila sie garderoba Hendrixa. Zastal tam Jimiego w otoczeniu okolo osmiu fecetow reprezentujacych Czarne Pantery. Jimi wygladal na smiertelnie przerazonego i wejscie Noela wyraznie mu ulzylo. Wygladajacy jak "sierotka" basista na pewno nie przestraszyl groznych gosci i nie mogl by byc w niczym pomocny. Na szczescie po wejsciu Noela panowie postanowili opuscic przyczepe z wlasnej woli. Black Panther Party byli w 1969 roku bardzo juz radykalna organizacja. Dawno zapomnieli za maja byc samoobrona. Organizacja bardzo sie rozrosla i praktycznie wypowiedziala wojne Ameryce. Potrzebowali duzych funduszy na bron i na wszelkie organizacyjne dzialania. Zdobywali fundusze nie przebierajac w srodkach. Sadze ze probowali wymusic haracz od Hendrixa podobnie jak czynili to w wielu innych przypadkach. Z jakim skutkiem nie wiem, gdyz informacje na ten temat sa bardzo sprzeczne.
Trixie Sullivan, asystentka M. Jeffery'ego, wspomina pewna noc w Filmore West:
"Jimi przygotowywal sie na zapleczu sceny do koncertu gdy przyszlo do niego dwoch czarnych facetow. Oni wygladali bardzo krwiozerczo. Nie bylo mi do smiechu. Wyzywali Jimiego od bialych negrow i bog wie jak jeszcze. Przyszedl Bill Graham i kazal im sie wynosic. Jimi Leverton powiedzial mi pozniej - to Czarne Pantery przyszly upomniec sie o forse. Nie wpuszczono mnie wtedy za scene bo tam zrobilo sie naprawde niebezpiecznie. Trixie, trzymaj sie z daleka od takich sytuacji."
Pantery dzwonily nawet do londynskiego mieszkania Hendrixa, wiedzac ze Jimi jest w trasie w Stanach. Telefony odbierala Kathy ktora tak to wspomina; " Prawdopodobnie on [Jimi] obiecal im jakies pieniadze i oni chcieli bym poslala im czek. Odmowilam, ale zadzwonili dzien lub dwa pozniej i powiedzieli bym ruszyla swoj bialy tylek z mieszkania i zalatwila pieniadze. Gdy pozniej opowiedzialam o tym Jimiemu, wpadl w furie. Nigdy nie widzialam by tak sie wsciekl." Kathy poszla na policje, ale panowie policjanci nie zaintersowali sie sprawa. Skonczylo sie na spisaniu zeznania.
Jako jeden z najslynniejszych czarnych celebrytow, Jimi nie byl w stanie uniknac finansowych wymagan politycznych partii. Jednak Hendrix nigdy nie byl zainteresowany dzialalnoscia polityczna. Nigdy nie chcial zaistniec w czarnej polityce. Jesli juz, to jego polityczne sympatie bardziej skierowane byly na sprawy amerykanskich indian jak czarnych. Jednak Jimi gotow byl udzielic jakiegos poparcia dla niektorych "pozytywnych akcji" Panter, mimo iz nigdy nie chcial by utozsamiano go wylacznie z czarnymi korzeniami. Nie chcial byc tak kojarzony ani muzycznie ani emocjonalnie. Jego politycznym credo byla jego muzyka. Takie songi jak "House Burning Down" "Peace in Mississippi" czy "Captain Coconut" niosly wyrazne przeslanie. Jimi nie znosil zadnych latek [etykietek jak mawial] Przezwisko kokos [coconut] -ciemny na zewnatrz bialy w srodku, jakie nadaly mu Czarne Pantery, mocno go wkurzalo. Ale....Jak to z Hendrixem, latwej jednoznacznosci nie oczekujcie. W styczniu 1969 magazyn "Teenset" wydrukowal wywiad z Jimim. Artykul mial tytul "Jimi Hendrix- Czarna Sila i pieniadze" Na pytanie co bedzie gdy pokojowe metody protestu zawiada [ byla to wszak epoka hippies] Jimi odpowiedzial:
"Wtedy wez Black Panthers, nie by zabijac, ale by odpowiednio przestraszyc. Trudno to wyrazic. Wiem ze to brzmi wojna. Ale to musi byc wojna, jesli inne metody zawioda. Mowisz Make love not war i podobne hasla, ale gdy wracasz do rzeczywistosci, gdzie tylu sukinsynow w okolo wymaga bys byl pasywny, pokojowy i slaby by mogli cie rozsmarowac jak dzem na kanapce....No, trzeba zwalczac ogien ogniem"
Cokolwiek chcial Jimi przekazac, wybral nie to pismo. Zaden czarny, ba zaden radykalny bialy nie czytal by "Teenset"

[agrypa]

Wrocmy do Newport. Tlum zareagowal entuzjastycznie gdy Jimi wszedl na scene. Jednak, jak wspomnialem powyzej, Hendrix nie mial dobrego dnia i nadmiar entuzjazmu mocno go rozdraznil. Gdy Jimi chcial zagrac cichsze i spokojne wejscie do wolnego bluesa "Getting my heart together again" nieustajacy ryk tlumu zagluszyl go kompletnie. Jimi staral sie zaczac ten kawalek, przerwal jednak po chwili z okrzykiem "fuck off" Zaczal znowu i przerwal ponownie przemowa do publicznosci: " Mam nadzieje ze nie gramy dla stada zwierzat, wiec nie zachowujcie sie jak zwierzeta...............Przeciez ja tylko staram sie zagrac dla was na gitarze" Sprobowal jeszcze raz zagrac ten song, ale w koncu poddal sie, nie mogac uciszyc widowni. Powiedzial "Wy tylko dlawicie sie wrzaskiem. Fuck you" Reszte koncertu zagral plecami do publicznosci. Gdy emocje opadly Jimi nie byl zadowolony ze swojego zachowania. Chcial jakos wynagrodzic publicznosci ten piatkowy wystep i w niedzielnym jamie zagral rewelacyjnie. Pojawil sie na scenie z Buddy Milesem, Ericem Burdonem i Mother Earth z ktorymi spiewala bardzo podobna do Janis Joplin, Tracy Nelson.
Jimi gral ponad dwie godziny. W pewnym momencie Buddy Miles powiedzial "Nie ciagnijmy juz tego. Mam dosc" Ale Jimi gral dalej. Dla artystycznego edytora magazynu "Image" z Los Angeles byl to najbardziej imponujacy koncert jaki mial kiedykolwiek zobaczyc. Tak o tym napisal:
" Hendrix wydawal sie znac instrument lepiej niz jakikolwiek gitarzysta ktory kiedykolwiek zyl. On zatrzymywal sie tylko wtedy gdy chcial pozwolic pograc innym, ale ani raz nie powtorzyl zadnego riffu. Jego kreatywnosc byla niezwykla. Zmienial style od bluesa do jazzu, od rocka do rhytm and bluesa. Wszystko to z zaskakujaca latwoscia. Byl Wesem Montgomerym, BB Kingiem, Claptonem lecz przede wszystkim soba. Zapakuj to w jedna, pelna muzycznej furii paczke i to bedzie Hendrix. To bylo tak, jakby Hendrix przeszedl do zupelnie innego muzycznego wymiaru. Ludzie. Hendrix gral poza naszym wymiarem."

[agrypa]

Manufactured under licence from the Michael Jeffery Estate.

[agrypa]

Po marcowych sesjach nagraniowych w nowojorskim Record Plant Jimi wyruszyl w trase Cry Of Love. Miedzy 8-mym kwietnia a 10-tym maja(1970r.) zespół dał dziesięć koncertów. Koncert ktory zespół dal, 25 kwietnia, w Los Angeles Inglewood Forum był przyjęty entuzjastycznie i miał znakomite recenzje. Zespół zagrał "mieszankę" starych, znanych hitów i kawałków z najnowszego repertuaru, z "Band of Gypsys" . Billy Cox wspomina: " Te stare kawałki były nowe dla mnie. One były stare dla Jimiego i Mitcha ale ja wniosłem mój swieży smak swoim basem i im się to spodobało. Byli zadowoleni". Koncert z Los Angeles Forum stał się powszechnie znany już po smierci Hendrixa, gdy amatorskie nagranie ktoregoś z widzów ukazało sie na dwu płytowym bootlegu. Ten bootleg doczekał się kilkunastu różnych wydań, jednak żadnego z nich nie można uznać za w pełni legalne. Los Angeles Forum, ktore jest głównym właścicielem praw do tych nagrań, nigdy nie zalegalizowalo żadnej edycji. Trochę zadziwia mnie powoływanie się na licencje Michael Jeffery Estate widniejące na moim egzemplarzu.

Cox faktycznie wniósł "świeży smak" swoim basem. Billy znał Jimiego sporo lat i łączyła ich zażyła przyjażn. Ale i z Mitchem dogadał się świetnie. Fragment wywiadu którego Billy udzielił w dziewięć miesiecy po dołączeniu do kapeli:
Billy Cox "Mitch jest spoko [cool] Nigdy nie stwarza żadnych problemów. Nigdy nie narzeka na nic. Uważa że jego problemy to jego interes i nigdy nie wspomina o nich. Był zawsze wielki, wzajemny szacunek między nim a Jimim. Wszystko jest tylko muzyką, która jest wszystkim dla każdego z nas".

[agrypa]

W powyzszym wpisie bylo zdjecie Billego Coxa, oraz tyl i przod okladki omawianego bootlega. Z informacji fotosika wynikalo ze "obrazki maja 480 i dwa razy [okladki] 520 pikseli. Mimo to nie przeszly i otrzymalem komunikat ze obrazki nie moga przekraczac 600 pikseli. Tej samej wielkosci zdjecia [zawsze z fotosika] raz przechodza, raz nie.

Podaje wiec tytuly z tego bootlega:

CD1
1 Introduction.
2 Spanish Castle Magic.
3 Foxy Lady
4 Getting His Brother's Shoes Together [Here Comes Your Lover Man]
5 Getting My Heart Back Together Again [Hear My Train A'Comin]
6 Message To Love
7 Ezy Rider
8 Machine Gun
CD2
1 Room Full Of Mirrors
2 Hey Baby [The Land Of The Rising Sun]
3 Villanova Junction / Drum Solo
4 Freedom
5 Star Spangled Banner
6 Purple Haze
7 Voodoo Child [Slight Return]

[agrypa]

Mozna jeszcze tak

http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/eb6 ... 113ec.html

Billy Cox Los Angeles Forum Sobota 25 kwiecien 1970.

http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/a12 ... bc794.html

http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/150 ... 15c2f.html

Wystarczy kliknac w linka i mozna ogladnac, do tego w wiekszym formacie jak sie "wykrzyzykuje" kilka reklam

[agrypa]

Buddy Guy "My story"

"W 1967*] zagralem w Avalon Ballroom w San Francisko. To bylo moje pierwsze granie na hippisowskiej scenie. Ja nie szukalem kontaktu z hippisowskimi kapelami ale oni znalezli mnie. Jefferson Airplane zaproponowali mi bym otworzyl ich wystep. Bylem troche zdenerwowany przed wystepem w Avalonie. Ci biali hippies-muzycy lubili moje granie, ale ich fani niekoniecznie. Jednak to co im zagralem, kawalek mowiacy o fajnym sexie, byl trafionym wyborem. Moje zderzenie z hippisami umozliwilo mi wystep w Nowym Jorku. Bylem podekscytowany, bo pierwszy raz gralem w tym wielkim miescie. W czasie przerwy w koncercie, Waterman powiedzial mi -Hendrix jest tutaj. Chcialby cos nagrac z toba. Mysli o wspolnym jamie. Pamietalem ze obilo mi sie o uszy nazwisko Hendrix w czasach Toronto, ale nie mialem pojecia kto to jest. Nie znalem zadnych jego nagran i nie rozumialem o co ten szum. Dobra-powiedzialem- zgadzam sie na nagranie. Umow nas. Pojamuje z nim. Hendrix przyszedl z duzym szpulowym magnetofonem, ktory postawil na froncie sceny. Nie pamietam jakie kawalki gralismy, ale pamietam ze Hendrix nie mial zadnych problemow z wlaczeniem sie. On mial mocno dzikie spojrzenie, ale bardzo grzeczne i niesmiale maniery. Kiedy przyszedl czas na jego solo, uslyszalem ze gra dobry blusmen, ktory jak ja, szuka nowych brzmien i nie wpada w panike, jak troche zbladzi z drogi. Jimi mial pedal wah-wah i uzywal go bardzo trafnie. Earl Hooker mial wah-wah wczesniej, ale Hendrix uzywal go z duzo wiekszym wyczuciem. Potrafil duzo wiecej z tym zrobic. Po tym secie Hendrix podziekowal mi i powiedzial- ty jestes jednym z moich nauczycieli. Poczulem sie podbechtany, aczkolwiek nie pamietam bym dostal jakies honorarium za lekcje. Nigdy wiecej nie spotkalem juz Hendrixa osobiscie".

"We wrzesniu przyszly wiesci z Londynu na temat Jimiego. Hendrix zmarl w wieku 27 lat. Nastepnie przyszly wiadomosci z Los Angeles ze, takze w wieku 27 lat zmarla Janis Joplin. Te dwie smierci zlamaly moje serce. Nie znalem blizej zadnego z nich, ale nasze sciezki sie krzyzowaly. Widzialem ich wielkie talenty i zapowiedz pieknych karier. Mysle ze Jimi nie mial "specjalnych idoli" Inni byli wczesniej. Tez cpali. Mysle o takich muzykach jak Ike Turner, Earl Hooker a szczegolnie Johny "Guitar" Watson. Ale tylko Jimi mial jaja by wniesc gitare na szczyt gory wzmacniaczy Marshalla i walnac tak ze zmarlych mogl obudzic. On zrozumial ze te dzieciaki jego epoki tego wlasnie pragna. Janis miala swoich idoli. Na pewno Ette James i Tine Turner. Spiewala jak czarna i udowodnila ze kolor skory nie ma zwiazku z glebokoscia duszy. Janis miala dusze, tak jak i Jimi, ale jak Jimi, byla spadajaca gwiazda. Zalsnili wspaniale, by szybko zgasnac. Smutne"

http://www.youtube.com/watch?v=pq3rWLySRf8

*]Mysle ze to byl 1968, ala nie mam zamiaru korygowac wspomnien Mister Guya

[agrypa]

Buddy Guy opowiada o swoim zderzeniu z kultura hippies w San Francisco. To w tym miescie narodzil sie ruch hippies i w tamtych latach bylo ono przez ta kulture zdominowane. Tetnily nia ulice i parki, kawiarnie a tez galerie, teatry i sale koncertowe. Przez kilka lat "dzieci kwiaty" rzadzily miastem. W 1968 bylem zbuntowanym 17-sto latkiem i moim nieziszczalnym marzeniem bylo by znalezc sie we Frisco. Moja pocztowka dzwiekowa*] z "San Francisco" Scotta Mc'Kenzie zgrala sie do lysa dosc szybko i dopiero kilka lat pozniej stalem sie szczesliwym posiadaczem magnetofonu i moglem nagrac ten hymn hippisow.

http://www.youtube.com/watch?v=7I0vkKy504U

W lutym 1968 roku, Bill Graham impresario z San Francisco zorganizowal serie osmiu koncertow w ktorych, przez cztery kolejne noce, zagrali tez The Jimi Hendrix Experience. Pierwsze dwa koncerty mialy miejsce w czwartek, pierwszego lutego, w Fillmore Auditorium. Zagrali The Expirience, Soft Machine, John Mayall Bluesbreakers i Albert King. Kolejne koncerty, drugiego, trzeciego i czwartego lutego odbyly sie w duzo wiekszym audytorium w Winterland Ballroom. W piatek i sobote zespol zagral rowniez z Soft Machine, grupa Mayalla i Albertem Kingiem, ale w ostatnich, niedzielnych koncertach nastapila zmiana. Obok The Experience i Alberta Kinga wystapili Big Brothers and the Holding Company ktorych wokalistka byla Janis Joplin.
The Expirience byli w swietnej formie przez caly ten czas i dali znakomite koncerty. Bill Graham przeniosl koncerty z Fillmore do duzo wiekszego Winterland Ballroom. Dodrukowano tez w trybie blyskawicznym bilety i zwiekszono ilosc miejsc ich dystrybucji, by sprostac ogromnemu popytowi. Kolejki zwiekszyly sie jeszcze, gdy po awanturze z perkusista Soft Machine, Robertem Wyattem, Graham zrezygnowal ze wspolpracy z ta kapela. Impresario natychmiast zakontraktowal na ich miejsce Big Brothers and The Holding Company. Ten band, ze wzgledu na wokalistke, przyciagal tlumy. Prawdopodobnie w holdzie dla Alberta Kinga, Jimi zmienil repertuar w finalnym koncercie. Zrezygnowal z chwytliwych przebojow [ z wyjatkiem "Purple Haze"] Zespol zagral inne, jeszcze bardziej oscylujace w kierunku bluesa wersje "Killing Floor" i "Red House" po raz pierwszy tez w tej serii koncertow zabrzmial "Catfish Blues". Mitch Mitchell zaprosil Buddyego Milesa na scene by przejal za niego perkusje w przedostatnim kawalku. Tak o tym opowiada Mitch w swojej ksiazce. " Slyszalem Buddy'ego Milesa z Electric Flag w Monterey i pomyslalem wtedy, Jezu chcialbym uslyszec jak Jimi brzmial by z nim. Gdy gralismy w San Francisco, na jednym z gigow byl Buddy. Powiedzialem: Zrob mi przyjemnosc, siadz za bebny i zagraj". Hendrix zagral instrumentalna wersje "Dear Mr. Fantasy" z Milesem zamiast Mitcha. Mitchell wrocil na scene by zagrac w konczacym koncert "Purple Haze" Amatorskie nagranie tego koncertu znalazlo sie pozniej na oficjalnym bootlegu wytworni "Dagger Records" "Jimi Hendrix. Paris 67/San Francisco 68.

"Like A Rolling Stones"

https://www.youtube.com/watch?v=NTspI0qEldY

*] Pocztowka dzwiekowa to byl taki, niewyobrazalny dzis, piracki wynalazek tamtych przasnych czasow. Niestety dla ogromnej wiekszosci z nas byl to w tych latach jedyny sposob by miec dostep do przyzwoitej muzyki.

[agrypa]

Tak wygladalo to ustrojstwo. Pierwsze moje kawalki Jimiego {Purple Haze i Foxey Lady} mialem na takim wlasnie nosniku



i "gramofon" Bambino. Szczyt perelowskiej techniki Jesli ktos mial jakis lepszy zachodni sprzet [wielka rzadkosc] to sobie pocztowek nie posluchal, bo nie chcialy "isc"

[Rakiet]

[rocken]

[agrypa]

Witaj Rakiet. Bardzo fajnie Cie tu spotkac. Zacytuje Ciebie z sasiedniego tematu:
"pamiętam też audycję bbc z okazji 25 rocznicy śmierci hendrixa, prowadzoną przez kornera, w całości transmitowaną (!!!) przez polskie radio (chyba jedna z pierwszych w stereo - tego nie jestem pewien)
chyba w ogóle alexis mocno kręcił korbą (w dobrym sensie) pod brytyjską sceną lat 60/70 "

Troche w tym temacie:
Jesienia 1966 roku do londynskiego Royal Albert Hall zawital po raz piaty American Blues Festival. Po koncercie, kilkunastu artystow, w tym Little Brother Montgomery i Rosvelt Sykes poszlo do calonecnego klubu przy Greek Street by pograc z Alexisem Kornerem. Niedawno Chas Chandler przywiozl z Nowego Jorku do Londynu Jimiego Hendrixa. Chas od poczatku zaczal odwiedzac z Jimim wszystkie liczace sie kluby muzyczne, by Hendrix mogl zobaczyc i uslyszec wszystko co zaslugiwalo na uwage. Wkrotce Jimi zaczal odwiedzac kluby ze swoja gitara. Tego wieczoru Jimi wszedl do klubu przy Greek Street. Zaplacil za wstep by poczatkowo cichutko usiasc z boku i posluchac muzykow. Po chwili podlaczyl swojego fendera i dolaczyl do jamu. Szczeki w okolo zaczely opadac z zachwytu.
- Czyz on nie jest fascynujacy?- Spytal Kornera ktorys z czarnych bluesmanow.
-No. Calkiem niezle. Calkiem niezle.- odpowiedzial Alexis.
Niecaly rok pozniej Alexis zaprosil Jimiego do jego Rhytm and blues show w BBC World Service. Jeff Griffin opowiada. "Formula sie zmienila. Teraz juz nie rekordujemy nagran tak jak dawniej,kiedy rekordowalismy wszystko. Szkoda. Jedna z najlepszych rzeczy jakie pamietam bylo to co zrobilismy z Jimim Hendrixem. Pamietam ze kiedy mielismy juz dwa kawalki, Jimi powiedzial "Hej ludzie, chce zrobic Hoochie Coochie Man i bylo by swietnie, gdyby zagrala w tym gitara slide". Alexis usiadl do tego z druga gitara i wyszlo kapitalnie. Alexis i Jimi grajac i rozmawiajac byli jak dwaj starzy kumple. Swietna sprawa"
Alexis byl narratorem w dwoch filmach o Jimim. W nakreconym w 1968 "See My Music Talking" i w nakreconym w 1973 przez Joe Boyda dokumencie "A Film About Jimi Hendrix" Niestety Alexis popadl w powazny konflikt z BBC i wspolpraca sie skonczyla. Alexis nie wyrazil zgody by te wspanialosci ukazaly sie na plycie w Anglii. Nagrania zaistnialy najpierw na nagranej w Stanach plycie "Radio One" Sprawa rozstrzygnela sie na sali sadowej i dopiero po uiszczeniu odpowiedniej, nikomu poza zaintersowanymi nieznanej kwoty, BBC moglo dysponowac tym materialem. Dzieki temu mozemy sluchac znakomitej, dwu plytowej "The Jimi Hendrix Experience BBC Sessions"

http://www.youtube.com/watch?v=z8lp8s_gHOY

[agrypa]

Pisalismy jednoczesnie. Rocken dzieki. Kapitalne zdjecie. Nie widzialem go wczesniej.

[Rakiet]

ta fotka, którą przytargał rocken rzeczywiście kapitalna - jest takim namacalnym elementem tych wspomnień (dzięki temu wiemy, że opierają się na rzeczywistości )

agrypo, wracając do 68 roku
a może byś coś napisał, jak był wtedy odbierany jh (w radio i przez słuchaczy) - czy jako mistrz, czy raczej jako egzotyczny 'czarny presley' ?

[agrypa]

[agrypa]

1968.

http://www.youtube.com/watch?v=-Ky2TWKpYO0

i taka ciekawostka, wiele lat pozniej

http://www.youtube.com/watch?v=SgfdgUeAbjA

[Rakiet]

[agrypa]

[Rakiet]

[Rakiet]

[agrypa]

[agrypa]

Od wtorku, 8 listopada 1966 do piatku 11, Chandler zakontraktowal granie w Niemczech, w monachijskim klubie Big Apple. Zespol wystepowal dwa razy kazdej nocy. Te osiem koncertow pozwolilo grupie dopracowac ich sceniczny repertuar i uczynic go jeszcze ciekawszym. Mialo to pozniej wplyw na ich oszalamiajacy sukces na londynskich scenach. Gerry Stickels, przyjaciel Noela ktorego Chas zatrudnil jako pomocniczego menagera, tak wspomina Monachium. "Planowalismy wystep w Seville Row [Londyn] ale wyladowalismy w Monachium, gdzie zespol wystepowal dwa razy kazdej nocy. Solidnie pracowali a klub zawsze byl przepelniony. Ten tlum przyjmowal zespol dobrze, aczkolwiek czasem slyszalem uwagi w rodzaju-Co to do diabla jest?"
Po powrocie do UK, jeszcze w listopadzie zespol zagral w Bag O Nails. Ostatnim listopadowym koncertem, w sobote dwudziestego szostego, byl koncert w Ricki Tick w Middlesex gdzie zespol zagral u boku Erica Burdona i The Animals. Dziesiatego grudnia kapela Hendrixa wystapila w londynskim Ram Jam Club, otwierajac wystep John Mayall's Bluesbreakers. Dzieki tym klubowym wystepom popularnosc The Jimi Hendrix Experience rosla. Zdobywali tez coraz wieksze uznanie swiata muzycznego. Chandler dbal tez o publicity.
Noel Redding- " Mielismy spotkanie z prasa w recepcji Bag O Nails. Potem granie. W tych czasach, gdy wystepowales przed innym zespolem, grales trzydziesci moze czterdziesci minut. Pamietam jak do garderoby, po koncercie wpadl John Lennon. Kiedy powiedzial czesc, myslalem ze zemdleje. Potem przyszli jeszcze Paul Mc'Cartney i Donovan. Bylem naprawde bliski wyladowania na podlodze"
Wkrotce inni zaczeli mdlec gdy spotkali The Experience

[agrypa]

[agrypa]

http://www.youtube.com/watch?v=ktiexYuLaW4

"Stone Free Again"

[agrypa]

Wspomniana powyzej "Crash Landing", album wydany w 1975 przez Alana Douglasa to pozycja ktora wzbudzila najwieksze kontrowersje wsrod plyt [Hendrixa] wydanych w latach siedemdziesiatych. Opinii, czesto mocno negatywnych spotkalem wiele i w prasie i w ksiazkach. Bardzo jestem ciekaw waszej opinii na temat tego wydawnictwa. Czarna plyta miala taki uklad:

Side one
1."Message to Love" 3:14
2."Somewhere Over the Rainbow" (wlasciwy tytul: "Somewhere")3:30
3."Crash Landing" 4:14
4."Come Down Hard on Me" 3:16
Side two
1."Peace in Mississippi" 4:21
2."With the Power" {wlasciwy tytul: "Power Of Soul"} 3:28
3."Stone Free Again" 3:25
4."Captain Coconut" 4:06

Kilka kawalkow z "tuba"

https://www.youtube.com/watch?v=UYf9x0oH2R0

[agrypa]

Kilka takich przykladowych opinii:

Album robi wrazenie przypadkowej skladanki. Takie gonienie po studiach bez ladu i skladu.

Wiekszosc utworow byla wydana na innych albumach w wersjach lepiej opracowanych i duzo ciekawszych.

Album wydany tylko po to by zarobic. Watpie by Jimi Hendrix zaakceptowal jego ksztalt.

itp. itd.

[agrypa]

Moja Hendrixowska biblioteka. Troche niekompletna, kilka pozycji jest u przyjaciol. Mysle ze biografia autorstwa Zdzislawa Pajaka bedzie "perla w koronie" tych zbiorow i ostatnia pozycja jaka do nich trafi. Nie sadze by jeszcze jakas interesujaca nowosc ukazala sie na rynku wydawniczym.

[Dziadek Władek]

[agrypa]

[quoteDziadek Władek"]
U mnie książka Zdzisia będzie pierwszą pozycją i raczej ostatnią bo... ja także nie sądzę [/quote]

Wladku. Sprobuj zaufac "Oczami brata" Leona Hendrixa. Warto. Tlumaczenie jest znakomite. Porownalem z orginalem i tlumacz naprawde mi zaimponowal. Swietna robota.[Zdzislaw tez zgadza sie z ta opinia] Poznasz tez Jimiego takiego, jakiego nie spotkasz w zadnych innych publikacjach.


http://images62.fotosik.pl/1069/ec9c547e020e9e0bmed.jpg

Pomnik w Seattle na rogu Broadway i Pine Street. Juz go w tym temacie pokazywalem, jednak to zdjecie lubie szczegolnie.

{Wladku. mimg nie pomogl }