Jimi Hendrix

[Dziadek Władek]

[agrypa]

Acha Dzieki Wladku. Leon faktycznie jest bardzo sympatycznym, otwartym i przyjaznym facetem. Sporo dobrego robi tez w fundacji,choc tak paskudnie zostal "wykolegowany". A gra jak umie. Muzycy go bardzo lubia i graja z nim najlepsi. Dzieki temu jego koncerty wspomina sie dobrze. Pierwszy raz wzial do reki gitare juz po piecdziesiatce, trudno wymagac wirtuozerii.Nieco lepiej wypada w swoich kawalkach nagranych ze swoja kapela. Sa mniej wymagajace od kompozycji Jimiego.

[Zdzisław Pająk]

Leon jest rzeczywiście ciekawym facetem i myślę, że w swojej ksiażce napisał więcej prawdy niż zrobił to jego ojciec Al ("My son Jimi"). Przy okazji - Agrypo - nie masz tej ksiazki Ala, czy uważasz, ze nie warta jest, żeby ją mieć?
Dziękuję Wam za miłe komplementy, mam nadzieję, że na nie zasłużę po publikacji - niestety praca nad biografią "Jimi Hendrix. Szaman Rocka" jeszcze się przedłuża - ma ona już ponad 1200 stron, a jeszcze stale coś dopisuję i weryfikuję (sporo w materiałach sprzeczności). Czeka mnie potem praca redakcyjna i umieszczenie fotek... Ale ją i tak skrócę do około 500, żeby można ją było przeczytać, choć pewnie i 500 stron to może być gruba cegła (wziąwszy pod uwagę np. H.Shapiro "Electric Gypsy - ponad 700 stron, to i tak będzie dużo mniej ).
Czy ta moja, to będzie ostatnia praca na temat Hendrixa? Wątpię - na pewno jeszcze wiele powstanie, na ile będą wnosiły coś nowego, na ile będą oryginalne, trudno wyrokować. W każdym razie wiele z tych pozycji, które widnieją na półce Agrypy, stoi też na mojej półce i zostały już opracowane, choć jak wynika to z ich treści, wielu autorów ściągało od siebie, czasem zupełnie bezkrytycznie. Podobnie z opiniami i wypowiedziami innych ludzi (artystów, muzyków, fanów etc), niektórzy, bo pewnie to "modne" wykazać, że znało się Jimiego, tak konfabulują, że aż strach...
W mojej pracy znajdziecie kilka opinii i wypowiedzi ludzi, których poza nią nie znajdziecie nigdzie - miałem bowiem okazję porozmawiać z niektórymi, którzy pamiętali Jimiego i oni coś dopowiedzieli (na ile dopowiedzieli prawdę, to już inna sprawa...) .
Tyle na dziś, po zakończeniu promotorstwa dwóch prac, jedna z nich związana jest z Hendrixem, powracam do pracy nad książką - na kilka dni bo potem znów festiwal w Charlotcie, gdzie w tym roku Fish, Ian Anderson (też pamięta Jimiego) i Dylan (Jimi i Bob spotkali sie tylko raz, ale żebym ja mógł się spotkać na festiwalu z Dylanem - to raczej niemożliwe, niestety )

[agrypa]

Tak, w niejednej publikacji sporo bzdur mozna spotkac. Czasem tylko smiesznych, czasem wkurzajacych. Swiadomosc ze musisz to wszystko "przesiac przez sito" wzmaga jeszcze moj szacunek dla Twojej pracy. Juz nie jeden raz wyrazalem podziw dla twojej rzetelnosci i uczciwosci dziennikarskiej w pisaniu,
dziennikarstwie medialnym i rozmowach z ludzmi. Tak wiec nie sa to puste komplementy. Dla mnie jestes w tej dziedzinie w scislej czolowce. Mam naprawde spora biblioteke w tematyce muzycznej {jazz, blues, rock} wiec sadze ze mam prawo do takich wnioskow. Na Twojego Hendrixa czekam z cierpliwa radoscia i pewnoscia ze otrzymam bardzo wartosciowe opracowanie. Ksiazka Ala jest u kumpla. Byc moze tam zostanie. Nie spieszy mi sie z odbieraniem, bo troche mnie to dzielko drazni.
Zdzichu, czy kopia pracy Twojego studenta bedzie dostepna w jakiejkolwiek postaci. Bardzo ucieszyl bym sie z mozliwosci zapoznania sie z nia.

[Dziadek Władek]

[Dziadek Władek]

[Zdzisław Pająk]

Witajcie - praca studenta musi zostać obroniona - w poniedziałek po południu i zgodnie z moim sumieniem stwierdzam, ze powinien ją obronić bez problemów . Czy bedzie dostępna - to już inna sprawa - postaram sie go namówić, aby ją pozwolił opublikować, przynajmniej w niektórych fragmentach, muszę tylko spytać co na to Akademia, dla której pisał. Jeśli nie będzie sprzeciwu, to sam jej fragment też chciałbym wykorzystać w "Szamanie".
A co do ogromnej grubości i podziału na części - Władku - strasznie boli "wycinanie", sam to wiem, gdy muszę "kroić" dla radia jakiś ciekawy materiał (wywiad lub wypowiedź) a co dopiero, gdy jest to pisanina... Ale dla dobra sprawy, czasem lepiej skrócić lub też posłużyć się fragmentem, odsyłając czytelnika do źródła... Choć zdaję sobie sprawę, że niektóre źródła są bardzo trudne do zdobycia
i przy okazji tu właśnie dziękuję Agrypie, za pomoc wiele razy udzielaną w materii Hendrix, choć nie tylko.
A tak, przy okazji, drogi Agrypo - dziękuję Tobie za bardzo miłe i pochlebne słowa - z całych sił będę się starał, aby Ciebie i wszystkich innych fanów Jimiego nie zawieźć.
Przy okazji nie ukrywam, że w mojej pracy też czasem zamieszczam materiały (fragmenty wypowiedzi) ludzi mało wiarygodnych (jak wspomniany tatuś) lub też wiadomości niepotwierdzone gdzie indziej (zawsze z odpowiednim komentarzem!), bo one też dodają czasem smaku a także, bo są jedyne, które mogą naświetlić jakiś fragment życiorysu "Szamana" (np. jego dzieciństwo - wszak Leon urodził się dopiero, gdy Jimi miał już sześć lat, i w swej pracy nie pisze o wszystkim a co było wcześniej - czyli okres od narodzin Jimiego do narodzin Leona, można znaleźć tylko w książkach Ala Hendrixa, Tony'ego Browna - historyka Jimiego, Mary Willix - dziewczyny z Seattle, Steve'a Roby'ego, Keitha Shadwicka oraz Davida Hendersona - wszyscy oni niestety dają szczątkowe informacje ). Podobnie jest z fragmentem dotyczącym lat po wojsku (tu też są cyrki )
Następny raz zatem napiszę albo późno w poniedziałek, albo dopiero we wtorek . Trzymajcie kciuki za tego studenta, zafascynowanego Hendrixem, on w swojej pracy napisał, ze dzięki Jimiemu sam pokochał gitarę i fajnie na niej gra.

[agrypa]

Na forum, osiem lat temu

Janusz M. pisze:Moim skromnym zdaniem,to p?yta numer jeden w dorobku Hendrixa.Szkoda,?e wskutek machinacji ?wczesnego mena?era,ten sk?ad nie pogra? d?ugo.


Ja z kolei uwazam, ze najlepsze plyty JH to Are you Experience i Axis: Bold as love. Pierwsza przez nieprawdopodobna energie, za to Axis - to jest wlasnie krok Hendrixa w strone dzwiekow i harmonii, jakich nigdy dotad nie bylo. Ale czy bylby to jazz gdyby zyl? Wydaje mi sie raczej, ze tacy ludzie jak Hendrix tworza wlasne kategorie, na ktorych pozniej opieraja sie inni...
Ale milo wreszcie zobaczyc tu rozmowe na temat tego Majstra.
Rakiet {maj 2006}

Miles Davis, podobnie jak Janusz M., uwazal ze "Band Of Gypsys" jest najlepsza plyta w dorobku Hendrixa. Glownym argumentem Milesa bylo iz na poprzednich graly bialasy, na dokladke angole Ja, przy calym moim szacunku i uwielbieniu dla Milesa, zupelnie sie z ta ocena nie zgadzam. Lubie "Band of Gypsys"
,nawet bardzo lubie. Jednak gdybym mial wartosciowac, duzo blizej mi do Rakieta, a i motywacja bylaby bardzo podobna.

[agrypa]

[Rakiet]

[agrypa]

Witaj Rakiet. Bardzo jestem ciekaw Twojej opinii na temat " Electric Ladyland". Takiej dyskusji w temacie "ktora najlepsiejsza" nie da sie uniknac. Sam czesto bywam prowokatorem. Mam dwoch kumpli muzykow, bieglych w temacie i teoretycznie i praktycznie [graja Hendrixa] Oczywiscie zadalem to fundamentalne pytanie. Dla jednego z nich numerem pierwszym jest wlasnie "Electric Ladyland" , drugi uwaza ze absulutnym mistrzowstwem jest live z Woodstock.


Co do ksiazki Zdzicha, mozemy isc na kompromis. Dwa tomy po 500 stron i do wyciecia tez cos zostanie

[Rakiet]

[agrypa]

Rakiet. Ja naprawde bardzo lubie Twoje wpisy. Sa niezwykle celne, jasno i konkretnie trafiaja w sedno. Duza radosc sprawia mi tez czesta wspolnota gustow i pogladow. W malarstwie tez Co do basu, Jimi calkiem niezle potrafil na basie grac {radzil sobie tez z fortepianem} Mysle ze poradzil by sobie lepiej jak Noel, ktory rewelacyjnym basista nie byl. Mozna to odnalezc w aluzjach roznych osob, szczegolnie w bardzo delikatnych, acz jednoznacznych wypowiedziach Mitcha. Czesto Jimi projektowal linie basu dla Noela. A tez, jak wiele razy trafialem na pelne uznania wypowiedzi Jimiego na temat umiejetnosci Mitcha, tak trudno znalezc podobne zachwyty nad sztuka Noela.[chwalil Coxa]
Co do malarstwa:

Porttret Jimiego autorstwa Ronniego Wooda. Ronnie wydal katalog swoich dziel. Podzielil go na dzialy i kazdy dzial ma tytul. Hendrix znalazl sie w dziale "Przyjaciele" No.....

Jakosc youtubowa, fatalna, ale ciekawa rzecz Na fotografii Jimi na basie.

http://www.youtube.com/watch?v=01ajkNoGJMo

[Rakiet]

..
2 x mi się wysłało, treść w następnym poście

[Rakiet]

[agrypa]

No i wlasnie dolozylem powyzej linka z jamowania jimiego z Winterem. W tym jamie Hendrix zagral tez na basie.
Adam, serdecznosci dla Ciebie moc

[Rakiet]

[agrypa]

About this.
Poznym wieczorem, w srode 7-mego maja 1969, Hendrix zaprosil do nowojorskiego studia Record Plant grupe muzykow. W tej sesji wzieli udzial Billy Cox, Buddy Miles i gitarzysci Stephen Stills i Johnny Winter. W studio czekal na nich, umowiony wczesniej, inzynier dzwieku Lee Brown. Sesja rozpoczela sie jamowaniem ktore poprowadzil Stills. W tej czesci jamu prowadzaca gitara Stiilsa wyraznie dominuje, jednak gitara Hendrixa daje mocne i wyrazne podstawy. Po "Jamie nr.1" Hendrix zainicjowal "Jam nr.2" Byl to mocno skomplikowany "Earth Blues" w ktorego Jimi probowal wprowadzic pozostalych gitarzystow. Hendrix dal muzykom tylko glowny riff, pozostawiajac im zmagania, by zachowac spoistosc utworu. Poczatkowo byly problemy, jednak ich entuzjazm pozwolil kontynuowac jam i Stills, Hendrix I Winter poradzili sobie z tym. Hendrix krzyknal do muzykow by zwolnili tempo i grali bardziej "bluesy". Wszystko zaczelo sie kleic. Hendrix zaproponowal ciekawa interpretacje "Ships Passing Trough The Night" ktora pieknie dopelnil znakomity slide Wintera. Po tym utworze Hendrix zapytal Browna czy nagrywal wszystko i Brown odpowiedzial "it's OK" {niestety OK nie bylo} Jimi krzyknal do zespolu "trzymajcie to tempo" i poplynal ulubiony blues Hendrixa "Things That I Used To Do" Guitar Slima. Niestety okazalo sie ze techniczne trudnosci, glownie nadmiar razacych znieksztalcen w brzmieniu gitary Hendrixa, oraz fatalna, prawie nieslyszalna sciezka dzwiekowa z jego wokalem, zepsula nagranie "Jam Part II". Szkoda, gdyz Winter zagral tu rewelacyjnie i jego slide bardzo wzbogacil ten jam. Zrezygnowano pozniej z prob poprawienia nagran, gdyz Hendrix po porannym przesluchaniu efektow pracy nie widzial takiej mozliwosci.


W tle Buddy Miles.

[agrypa]

Wintera z Hendrixem mozecie posluchac na tym, wielokrotnie wydawanym bootlegu nowojorskiej sesji z 1968 roku. Z Jimim Hendrixem, Johnnym Winterem i Jimem Morrisonem graja tutaj Buddy Miles na bebnach i Randy Hobbs na basie. Ciekawa sprawa z harmonijka. Informacje rozkladaja sie rowno po polowie. Albo jest to nieznany harmonijkarz, albo Jimi Morrison. Na kolejnych wydaniach bootlega wyglada to podobnie. Te wydania maja rozne tytuly i rozne okladki, lecz ta sama zawartosc. Moj pierwszy, wiele lat temu mial tytul "Bleeding Heart" Obecnie mam "New York Session with Jimi Morrison" a widzialem jeszcze trzy inne klony.
1."Red House" (Jimi Hendrix)10:57
2."Woke Up This Morning and Found Myself Dead" 8:01
3."Bleeding Heart" (Elmore James)12:29
4."Morrison's Lament" 3:30
5."Tomorrow Never Knows" (John Lennon, Paul McCartney)5:11
6.Uranus Rock" 3:11 {Jimi Hendrix}
7."Outside Woman Blues" (Blind Joe Reynolds) 8:03
8."Sunshine of Your Love" (Jack Bruce, Eric Clapton, Pete Brown) 2:17

[rocken]

[agrypa]

[rocken]

[agrypa]

[stary66]

Może się przyda...


Dom Chas Chandler'a. Spędził tu dzieciństwo.
35 Second Avenue, Heaton, Newcastle upon Tyne, UK.
Zdjęcie zrobione własnoręcznie (kiedyś mieszkałem w Newcastle, w bliźniaczym domu).

Mieszkanie 35 Second Avenue obejmuje górne piętro i poddasze: drzwi po lewej (za nimi wąskie, strome, drewniane schody na piętro), okno nad drzwiami (mniejsza sypialnia, około 3 x 3 m - prawdopodobnie pokój Chas'a), okno (z wykuszem) po prawej - duża sypialnia (około 4 x 5 m); w głębi za dużą sypialnią jest pokój dzienny (około 3,5 x 5 m) z jednym oknem na małe podwórko otoczone ceglanym murem; za pokojem gościnnym (kilka stopni w dół) jest wąska kuchnia (sufit ze spadkiem, około 2,5 x 5-6 m); z kuchni wychodzą wąskie schody na podwórko, z którego, przez furtkę jest wyjście na tylną uliczkę (back lane). Poddasze służyło zazwyczaj jako strych.

Edyta: Okolica to całe kwartały takich domów, połączonych w szeregowce, ciągnące się wzdłuż ulic. Ulice krzyżują się pod kątem prostym. Większość domów to ponad 100-letnie budynki. Zbudowane z myślą o rodzinach robotniczych, pracowników kopalń, stoczni, fabryk. Dziś to pół na pół: środowisko studenckie/artystyczne i starsze pokolenia byłych robotników, bikiniarzy i rockersów.

[agrypa]

Witaj Stary 66

Pokazane powyzej fotki nie pochodza oczywiscie z jamu w Record Plant [nikt tam zdjec nie robil] To jednak ten sam dzien. Muzycy jamuja w nowojorskim Club Scene, skad udali sie do studia. Record Plant jest doslownie pare krokow od Club Scene.

[agrypa]

Jeszcze jeden przyczynek do dyskusji





Byl uczciwie, solidnie udokumentowany jam w Club Scene 7-mego maja 1969. Ta zas powyzsza plyta......no, moze Zdzislaw ten problem rozwiaze

Bardzo to pokrecone. Rozne zrodla jako date tego zdarzenia podaja 13 marca, badz 6 czerwca [Shapiro] 1968 roku.13 marca Hendrix nagrywal co prawda w Nowym Jorku, ale w Sound Centere, z zupelnie innymi muzykami i zupelnie inna muzyke. 6 czerwca byl jeszcze w Europie [5-tego byl na pewno w Borehamwood, w Anglii] W Nowym Jorku wyladowal 7-mego, a dzien pozniej wystapil w Filmore East u boku Electric Flag Buddy'ego Milesa. I badz tu madry [Harry Shapiro, bardzo solidny dziennikarz, postawil przy tej dacie znak zapytania.]

[agrypa]

"Nastepnego dnia gralismy w Seattle, rodzinnym miescie Jimiego. Nie wiem jak dawno Jimi nie odwiedzal swoich stron, mysle ze kilka lat. Wiem ze powrot obudzil wspomnienia dawnych czasow i Jimi byl troche zaniepokojony. W kazdym razie na lotnisku powitala nas urocza rodzina. Ojciec, sympatyczny facet i naprawde piekna dziewczynka, corka jego nowej zony. Pamietam ze Jimi powiedzial- Och, ty jestes moja siostrzyczka? Naprawde? Bardzo milo cie poznac- Al, ojciec Jimiego, byl najwyrazniej zachwycony ze widzi syna i szczerze ucieszony ze Jimiemu dobrze sie wiedzie. Pojechalismy do domu Ala a pozniej, po koncercie Jimi wrocil by spedzic z nim noc. Oni oproznili butelke whisky i, moj boze, rano byli jak dwaj nieco chorzy i nieco niegrzeczni chlopcy. Mysle ze to, iz Jimi zostal zaproszony do swojej bylej szkoly Garfield High, troche go rozstroilo. Pamietam iz mowil mi ze absolutnie nie ma ochoty na to spotkanie. Przeciez wywalono go kiedys z tej budy z hukiem. Jednak Jimi dostrzegl humorystyczna strone tej sytuacji i nastepnego ranka, po kolejnej nocy z whisky, skoro swit o dziewiatej, pozbieral sie by tam pojsc. Pamietam jak sie usmialem ,gdy mi o tym opowiadal. Jimi byl niewatpliwie bardzo, bardzo dowcipnym czlowiekiem. Napewno nie byl ta tragiczna figura, jaka czesto usiluja teraz z niego zrobic. Mial fantastyczne poczucie humoru. Znakomicie odgrywal innych. Bajecznie nasladowal Nat King Cola, Rambling Rose i pieknego Sammy'ego Davisa Juniora. Rysowal tez kapitalne, niezwykle zabawne rysunki. Trudno mi to teraz pokazac, ale uwierzcie mi, on byl jednym z najdowcipniejszych ludzi jakich poznalem."
Mitch Mitchell "The Hendrix Experience"

http://images65.fotosik.pl/1089/0c4295cf4330dc79med.jpg
Na zapleczu sceny, gdzies w Ameryce, 1968 rok. fot, Mitch Mitchell.

[Dziadek Władek]

[Zdzisław Pająk]

[agrypa]

Sorry. Post poprawiony na nastepnej stronie